Στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους βρήκα ότι δεν με βοηθά, μακροπρόθεσμα, να δρω σαν κάτι που δεν είμαι. Δεν βοηθά να ενεργώ ήρεμα κι ευχάριστα, όταν ουσιαστικά είμαι θυμωμένος κι επικριτικός. Δεν βοηθά να δρω σαν να ξέρω τις απαντήσεις, όταν δεν τις γνωρίζω. Δεν βοηθά να δρω σαν να είμαι κάποιος που νοιάζεται, εάν στην πραγματικότητα, στην δεδομένη εκείνη στιγμή, είμαι εχθρικός. Δεν βοηθά να δρω σαν να είμαι γεμάτος σιγουριά, όταν στην ουσία είμαι φοβισμένος κι αβέβαιος. Βρήκα πως αυτό το δίδαγμα ισχύει ακόμα και για το πιο απλό πράγμα. Δεν με βοηθά να δρω σαν να είμαι καλά, όταν νιώθω άρρωστος.
Αυτό που λέω εδώ, για να το θέσω με άλλα λόγια, είναι πως δεν έχω διαπιστώσει να είναι βοηθητικό ή αποτελεσματικό στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους το να προσπαθώ να διατηρώ ένα προσωπείο, να δρω με έναν τρόπο, όταν από κάτω βιώνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν με κάνει διόλου χρήσιμο στην προσπάθεια μου να χτίσω εποικοδομητικές σχέσεις με τους άλλους. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως ενώ νιώθω ότι το μάθημα αυτό είναι αληθινό, δεν έχω σε καμιά περίπτωση επωφεληθεί επαρκώς από αυτό. Στην πραγματικότητα, μου φαίνεται ότι τα περισσότερα λάθη μου στις προσωπικές σχέσεις, τις περισσότερες από τις φορές που αποτυγχάνω να είμαι χρήσιμος στους άλλους, μπορούν να εξηγηθούν από το γεγονός πως, για κάποιον αμυντικό λόγο, συμπεριφέρθηκα με έναν τρόπο εντελώς επιδερμικό, ενώ στην πραγματικότητα τα συναισθήματά μου ήταν εντελώς διαφορετικά.
Βρίσκω πως είμαι περισσότερο αποτελεσματικός, όταν μπορώ να ακούω με αποδοχή τον εαυτό μου, και να είμαι ο εαυτός μου.
Νιώθω ότι με τα χρόνια έμαθα να είμαι πιο επαρκής στο να ακούω τον εαυτό μου, έτσι ώστε να ξέρω, με μεγαλύτερη επάρκεια απ’ ότι συνήθιζα, τι νιώθω κάθε δεδομένη στιγμή, να είμαι ικανός να συνειδητοποιώ ότι είμαι θυμωμένος ή οτι νιώθω απορριπτικά για έναν άνθρωπο, ή ότι νιώθω ζεστασιά και στοργή για κάποιον, ή ότι είμαι αγχωμένος και φοβισμένος στη σχέση μου με ένα άλλο άτομο. Όλες αυτές οι διαφορετικές στάσεις είναι συναισθήματα που νομίζω ότι μπορώ να αφουγκραστώ. Ένας τρόπος να το θέσω είναι πως νιώθω να έχω γίνει πιο επαρκής στο ν’ αφήνω τον εαυτό μου να είναι αυτό που είμαι. Είναι πλέον ευκολότερο για μένα να αποδεχθώ τον εαυτό μου ως ένα αισθητά ατελές άτομο, που με κανένα τρόπο δεν λειτουργεί πάντα με τον τρόπο που θα ήθελα να λειτουργεί. Αυτό πρέπει να φαίνεται σε μερικούς πολύ περίεργη κατεύθυνση για να κινηθούν προς αυτή. Νομίζω όμως πως έχει αξία, γιατί το παράδοξο είναι πως όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι, τότε αλλάζω.
Carl Rogers, απόσπασμα από το βιβλίο "Το γίγνεσθαι του προσώπου"