Καμιά φορά συμβαίνει να εισχωρήσει σ’ ένα στρείδι ένας κόκκος άμμου ή ένα ξένο σώμα. Εάν το στρείδι δε μπορεί να το αποβάλλει, τότε το ξένο αυτό σώμα διαταράσσει την ισορροπία τoυ. Γύρω από αυτό δημιουργείται ένα είδος μόλυνσης, σκλήρυνσης ή σήψης. Αυτή η διαταραχή μπορεί να κάνει όλο το βιολογικό σύστημα του στρειδιού να νοσήσει.
Για να αμυνθεί, το στρείδι «χτίζει» αλλεπάλληλα στρώματα πέρλας γύρω από τον κόκκο της άμμου. Έτσι δημιουργείται σιγά σιγά το μαργαριτάρι. Ο κόκκος απομονώνεται από το περιβάλλον του και δε μπορεί να βλάψει πια το στρείδι. Το μαργαριτάρι εξασφαλίζει στο στρείδι την επιβίωση. Ίσως γι αυτό παρομοιάζουν το μαργαριτάρι με δάκρυ, επειδή κατά κάποιο τρόπο εμπεριέχει τον πόνο.
Παρόμοια αντιδρά και ο ανθρώπινος οργανισμός μετά από μια τραυματική εμπειρία, κατά την οποία ένιωσε ανήμπορος και αβοήθητος. Οι αναμνήσεις, οι εικόνες και οι αισθήσεις τις οποίες δε μπορούμε να επεξεργαστούμε απομονώνονται σωματικά και ψυχικά. Καποιες φορές δεν θυμόμαστε καν τι έγινε. Όταν όμως υπάρξει η κατάλληλη αφορμή ή σε μια κρίσιμη περίοδο της ζωής μας, ο τρόμος και η απόγνωση έρχονται στην επιφάνεια.
Συνέπεια μπορεί να είναι η εκδήλωση μιας μετατραυματικής διαταραχής, κατάθλιψης, φοβίας ή ψυχοσωματικών συμπτωμάτων. Τα συμπτώματα αυτά, όσο δυσάρεστα κι αν είναι, μπορεί να αποτελέσουν μια ευκαιρία επούλωσης του ψυχικού τραύματος...
Το γεγονός καθεαυτό παραμένει κομμάτι της προσωπικής μας ιστορίας. Μπορεί όμως να αποκτήσει νόημα και θέση σαν ένα ακριβό μαργαριτάρι μέσα στο θησαυρό των εμπειριών μας. Μ’ αυτό τον τρόπο γινόμαστε ωριμότεροι, πιο πλούσιοι σε δυνατότητες αντίληψης, αίσθησης και δράσης στο παρόν και στο μέλλον.
Δόμνα Βεντουράτου, (Απόσπασμα από το βιβλίο" Εισαγωγή στην Ψυχοτραυματολογία και στην τραυματοθεραπεία η μέθοδος EMDR")
